Het lijden aanzien

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

We bewaren in onze kerken prachtige kruisbeelden, die al eeuwenlang met onze gemeenschap meereizen. Al die kruisen hebben een ding gemeen, het lijden is zoveel mogelijk van het lichaam van Christus weggepoetst. In heel veel gevallen hangt Hij er als een koninklijk mens. Je zou kunnen zeggen, dat door het dode lichaam heen de verrijzenis al zichtbaar wordt. Of: dat ook in de dood de gelijkheid met God Jezus niet heeft verlaten.
Ik ben er niet zo zeker van of de werkelijkheid zo is geweest. Verslagen uit de Romeinse tijd getuigen van de kruisdood als een uitermate wrede en onmenselijke dood. Alleen aan slaven en verschoppelingen werd die voltrokken, vaak tot vermaak van de omstanders.
Wij hebben het lijden van Christus zoveel mogelijk weggestopt. Het is te pijnlijk voor onze ogen. De spanning van onze God, die lijdt en sterft, is ons te groot, lijkt het.
Maar het kan toch niet de bedoeling zijn, dat wij vergeten, dat het kruis een teken van lijden is; dat wij mensen onder dat teken zijn geboren en leven? Honderden jaren kwamen mensen samen in onze kerken om hun pijn en verdriet, hun vernedering en onbegrip, hun oorlogsgeweld, brand, verwoesting, ziekte en dood hier neer te leggen onder het kruis. Waarom? Omdat het kruis een beeld is van de manier, waarop onze God solidair wil zijn met lijdende mensen. Daarom kregen ze door dat kruis hoop: dat je boven pijn en verdriet kunt uitstijgen. Het dode lichaam van Jezus straalt het uit: er is hoop, toekomst is mogelijk, geluk en voorspoed liggen uiteindelijk op onze weg.
Deze dagen melden ons, dat het kruis enerzijds diep geworteld staat in de aarde en een teken is van haar onvolkomenheid, van haar worsteling en de pijn van haar bewoners. Maar anderzijds, dat God het heeft opgerekt naar de hemel, dat Hij er verrijzenis aan heeft voltrokken. En als wij Hem willen volgen, zal dat ook onze taak zijn: het kruis aanzien, het lijden niet verstoppen of ontkennen, het opdelven uit de modder en een plaats geven in ons hart. Als wij het lijden aanzien en ons erdoor laten raken, dan kan er iets mee gebeuren, dan wordt het omgezet in verrijzenis.
Dat was de weg van Moeder Teresa. Consequent heeft zij het lijden opgeheven en aangezien, zich erdoor laten raken en met enorme energie en inzet 4000 zusters meegekregen in haar beweging. Uit de sloppen en uit de modder hebben zij het kruis opgeheven en gemaakt tot een overwinningsteken. De aanzienlijkheid van hun leven, maakte alle armen aanzienlijk. En zo werd het dwarshout van het kwade, van rijkdom en verschil, vastgemaakt aan die rechte boom, die hemel en aarde verbindt.
Aan ons de vraag: 'Willen wij het lijden aanzien~ Hoeveel voorrang heeft het dan in onze agenda?'
Voltrekken wij aan onze medemens verrijzenis in ons hart en aandacht? Het vraagt moed om het kruis van onze medemens aan te zien, maar de winst is diep geluk, omdat we toekomen aan onszelf en aan de andere mens, zoals dat van God uit bedoeld is.