Waar en waarom? (2010)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 198 niet laden

LANG ZAL ZE LEVEN

‘Ken je het tweede coupletje ook?' De vraag verraste me. Ik had net ‘lang zal ze leven' gezongen. Het tweede couplet van ‘lang zal ze leven...' Kent u het? Ja, inderdaad! ‘De hemel zal hij erven, de hemel zal hij erven in de gloria...' We zongen het vroeger bij elke verjaardag. ‘Lang zal hij leven' en ‘de hemel zal hij erven.' De jarige werd geluk gewenst - in tijd en eeuwigheid. Eerlijk gezegd was ‘de hemel zal hij erven' het dèrde couplet. Het tweede was ‘Zalig zal hij sterven, in de gloria!' Je hoort het niet meer op verjaardagen. ‘Happy birthday to you' zingen twee jarigen al! We beperken ons tot een gelukkige dag. De dood en de hemel liggen niet meer in ons perspectief.
De moderne mens is opgegroeid in het besef van een immens universum. Zelf bestaan we in een uithoek van een uitdijend heelal, zolang als het duurt. De hemel is daaruit verdwenen.

 

GENOEGDOENING

 

En toch zaten er in dat hemel-besef van onze voorouders enkele zeer waardevolle en dierbare overtuigingen. Op de eerste plaats het besef dat de aarde weliswaar ons leefmilieu is, maar dat de mens ook iets van een hogere orde in zich heeft. Een mens kan de aarde immers analyseren en begrijpen, hij kan zich erover verwonderen; hij kan zelf iets ontwerpen, en in de liefde kan hij boven zijn eigen belang uitstijgen. Dat geeft hem iets onaards, iets waarom de bijbel hem noemt: ‘geschapen, niet alleen uit stof, maar ook uit adem van de Allerhoogste.'
Er is nog iets. Het hemel-besef zegt dat er ergens een genoegdoening moet zijn. Voor die jongeman van zeventien die vocht om te overleven, die brood stal voor zijn moeder en zusjes en die dood is gemarteld door de handlangers van een dictator. Of voor het meisje dat zes jaar lang mishandeld en verwaarloosd werd. We kunnen het niet bewijzen, maar onze ziel heeft een sterke behoefte aan een rechtvaardiging, waar en hoe dan ook.
En er is nog iets. Lieve mensen die overleden zijn, horen er naar ons gevoel nog bij. We hebben hen in de aarde neergelegd of laten vergaan tot stof, verstrooid of verwaaid. Maar hun dode lichaam was niet hun persoon, niet hun ziel, hooguit de drager ervan. Dus zingen we een lied van weerzien.

 

IN GOD ZIJN

In ons beeld van de wereld is nauwelijks een plek voor de hemel, maar de redenen waarom men vroeger van die hemel overtuigd was, die zijn ook voor ons actueel. De hemel moet er zijn, maar we kunnen hem niet meer denken. Het is geen plek in het ondermaanse. Je bereikt hem niet met een ruimtereis. De hemel is de sfeer van God. Hij is de werkelijkheid die zich uitstrekt achter de horizon van ons denken en onze fantasie. Het is een oord dat ons tot overgave uitnodigt in het laatste uur, wanneer vele verjaardagen zijn gevierd en bezongen in de gloria!
‘Mannen van Galilea, sta niet naar de hemel te staren.' Leef in het besef dat Jezus thuis is bij God en ga nu aan de slag om de dingen die Hij deed, nu ook zelf te doen. Er zijn nog plekken genoeg op deze aarde waar het een hel is!

 

OP DE TENEN

Lieve kinderen. Een Chinese mevrouw was gestorven en kwam bij Petrus aan de hemelpoort. Petrus knikte vriendelijk. ‘Komt u maar binnen en loopt u maar door naar zaal nummer 5! Maar wilt u wel heel stil zijn als u voorbij zaal 3 komt, alstublieft!' Even later arriveerde er een mohammedaans meisje. ‘Kom maar binnen', zei Petrus weer. ‘Ga maar naar zaal 17. Alleen, als je langs zaal 3 komt, dan moet je op je tenen lopen en de mond dicht houden!' Even later klopte een oude Afrikaan aan de poort. ‘Welkom', zei Petrus. ‘Gaat u naar zaal 21, maar als u langs zaal 3 komt: even op de tenen lopen en zwijgen, asjeblief!' Dat ging zo de hele ochtend verder. Toen vroeg iemand: ‘Petrus, wat is daar toch achter die deur nummer 3? Waarom moeten we daar op de tenen lopen en fluisteren?' ‘Ach', zei Petrus, daar zitten de katholieken, die denken dat zij de enigen zijn hierboven...'