Het feest van het boek

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Het zegt ons nauwelijks iets dat mensen kunnen dansen, juichen, eten en drinken voor een boek. Een echte boekenwurm of een bibliofiel zal wel eens blij zijn met een koopje of een ontdekking op een of andere beurs. Er zijn mensen die een boek zouden kussen, maar dat zijn zeldzame minnaars. Verder gaat de vreugde om het boek niet. Onze beeldcultuur leert ons andere geneugten.

Maar hoe dan ook: de liefde voor het boek is bij ons een zeldzaam gebeuren. Je krijgt voor dit soort happening geen volk bijeen. Zelfs op een boekenbeurs staat men niet te springen voor één of ander boek. Hoogstens staat men in de rij te wachten bij de auteur die zijn boeken signeert.

Bij Nehemia is dat duidelijk anders. Hier wordt een feest gebouwd rond het boek, rond de Thora. Er zit dus geschiedenis vast aan deze liturgie. Dat is trouwens de enige grond om echt liturgie te vieren. Daarom is onze liturgie vaak zo pover: er zit niets aan vast. Ten tijde van Nehemia was dat dus anders. Het feest had zo zijn reden.

Het volk van Israël had zijn liturgie verloren, vooreerst in de tempel, want in de ballingschap was er geen tempel. Verder zijn jaarlijkse feesten, want in den vreemde vierde Israël geen feest(en). Zij behielpen zich dan met een 'ten huize van' zonder offers, zonder de rituelen van Jeruzalem. Ze kwamen samen rond het boek. Ze leerden luisteren en vragen stellen. Ze gingen leven en vertroosting ophalen uit woorden, in één of ander huis. Zo werd het boek hun dierbaar: het was het document dat hen samenhield en dat hun verhaalde over Gods trouw. Het werd hun nieuwe liturgie, hun liturgie van het woord. Het vereren van het boek werd een nieuw ritueel: daarin was Gods stem aanwezig, daarin beluisterden zij Gods hartenklop voor hen.

Niet te verwonderen dus, dat ze zonder tempel en zonder feesten hun nieuw en beproefd symbool gingen vereren. En ze doen het met hun vijf zintuigen: ze dansen, ze roepen 'Amen', ze buigen het hoofd, ze steken hun handen in de hoogte, ze eten en drinken, ze delen. Een echte viering dus met alles erop en eraan. Hun boek is hun vlag geworden. Ze zullen het lezen, vertalen, bevragen en het opbergen in een schrijn: zoals het beste servies voor de grote dagen.

Wij die alleen rond het altaar komen en voor het woord, voor het boek zo weinig eerbied opbrengen. Wij die zo onhoorbaar 'amen' fluisteren... en buitenkomen zonder te weten of het nu de Romeinenbrief was of Jesaja of Marcus of Matteüs!

Misschien een dag om het boek in ere te herstellen? Misschien een Bijbeldag op deze derde zondag door het jaar?...