2e zondag door het jaar

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 459 niet laden

Wanneer ik deze dagen bij de mensen kom, hoor ik weleens: Ik ben blij dat die feestdagen weer voorbij zijn. Er gaat toch niets boven het gewone leven, zonder al die drukte en al dat eten en drinken.

Ook in de kerk beginnen vandaag de gewone zondagen door het jaar: gewone zondagen; zondagen zonder franjes. Zo zou je tenminste denken. Maar je komt bedrogen uit want uitgerekend op deze gewone zondag door het jaar hoorden we twee lezingen met een uitgesproken feestelijk karakter. Allebei hebben ze het over het vieren van een huwelijk.

 

- De profeet Jesaia kondigt het verbond van God met zijn volk aan als een bruiloftsfeest. Zoals een jongen zijn meisje trouwt zo zal God u trouwen. Zoals een bruidegom zich verheugt in zijn bruid, zo zal God zich verheugen in u;

God zal met de mensen trouwen. Is dat geen mooi beeld om te zeggen dat God begaan is met het wel en wee van de mensen, met het geluk van de mensen.

 

- En in het evangelie wordt ons met een mooi bruiloftsverhaal gezegd: In Jezus wordt deze voorspelling van Jesaia werkelijkheid. Eigenlijk gaat het in dit verhaal niet op de eerste plaats over dat jong koppel dat getrouwd is. Ze worden zelfs niet met name genoemd. Eigenlijk gaat het vooral over de gasten: Jezus, Maria en de leerlingen. Het bruiloftsfeest van die twee jonge mensen wordt door Johannes gebruikt om te spreken over een ander bruiloftsfeest: het trouwfeest van Jezus met de mensen. In Jezus, zijn zoon, sluit God zijn huwelijksverbond met de mensen. In Jezus kiest God zijn volk en dat zijn ook wij, tot zijn bruid.

Johannes noemt het gebeuren te Cana niet een wonder maar een teken.... een teken verwijst altijd naar iets anders.

 

- "Zo maakte Jezus te Cana in Galilea een begin met de tekenen en openbaarde zijn heerlijkheid. En zijn leerlingen geloofden in hem". Johannes wil zijn lezers en toehoorders duidelijk maken:

Jezus veranderde niet alleen water in wijn maar met Jezus wordt het leven veranderd van water in wijn. Met Jezus krijgt het leven een hogere kwaliteit, een diepere betekenis, een betere smaak en schonere kleur.

 

Voor ons is wijn wellicht nog niet zo belangrijk. Voor een oosterling is wijn een bestanddeel van zijn dagelijks voedsel. Leven zonder wijn is geen leven. Goede wijn is de maatstaf van zijn levensstandaard. Wanneer de wijn ontbreekt, verflenst het leven. De profeten voorspelden dan ook: Als de Messias komt zal er een nooit geziene voorraad wijn zijn en van de beste kwaliteit en hij zal gratis geschonken worden. Wijn is leven!

We kunnen dan ook de ontgoocheling begrijpen van het jonge koppel en de familie toen de wijn opraakte. Het levensfeest dreigt te mislukken. De mooiste dag van hun leven wordt een ramp. Er is geen wijn meer en nog zoveel dorstige kelen. Wat een noodsituatie!

 

Dan komt Jezus tussen. Hij vertrekt van wat de mensen nog hebben, kruiken en water. De mens moet zijn deel doen. Hij laat ze vullen, uitscheppen en naar de tafelmeester brengen.

In de refter van het seminarie waar ik s' middags wel eens ga eten hangt een groot schilderij van de bruiloft van Cana. Je ziet de tafelmeester met een mooie romer wijn toosten. Er spreekt verwondering uit zijn ogen. Hij lijkt te zeggen: Est bonum in codore, in odore, in sapore. Goed van kleur, goed van geur, goed van saveur. Dat is de nieuwe wijn. Chateau de Jesus. Alle andere wijn die er nog was wordt opzij gezet en alleen de Chateau de Jesus wordt nog geschonken. En hij raakt niet op.

Grote vreugde bij de mensen! Vragende verwondering! Zou met Jezus misschien de Messiaanse tijd aangebroken zijn? Misschien is Hijzelf wel de nieuwe wijn. De smaakgever van het leven.

"En zijn leerlingen geloofden in Hem".

 

Durven wij ook geloven dat - als je Jezus op je levensfeest aanwezig laat en doet al wat hij je zeggen zal, dat dan de wijn nooit zal ontbreken.

Dan zal het alledaagse leven, waar alles wat verwaterd is toch smaakvol en genietbaar blijven door de aanwezigheid van de goede levenswijn van Jezus, door de smaak die hij geeft aan ons leven.

 

Deze week bezocht ik een vrouw van 95 jaar, vroeger vriendin van mijn moeder. Voor ik wegging, bad ik met haar nog een weesgegroet. Ik was verrast door haar reactie: Nu heb ik met ne priester ne weesgegroet mogen bidden. Dat geeft moed. Zij schonk mij een borreltje. Ik had haar blijkbaar een beetje Chateau de Jesus gegeven.

Dat gaf moed!