Hopelijk vond de doop van Jezus niet echt plaats de tweede zondag
van januari. Anders zou Hij het wel eens verschrikkelijk koud kunnen
gehad hebben .
Overal ligt ijs nu. Soms een prachtige zwarte
spiegel. Soms een dikke laag sneeuw erop. Op kleinere vennen en
grachten kun je redelijk veilig schaatsen, toch kun je maar beter
uitkijken. Lang geleden dat er zo´n winter is geweest. Mooi voor
sommigen, lastig voor anderen al dat bevroren water.
Maar eigenlijk
moet water helemaal niet stilstaan en bevroren zijn. Het moet leven en
stromen, leven voortbrengen en levensbron zijn. Alle leven komt toch
voort uit water, zeggen de geleerden en ook voor ons gelovige en
zoekende mensen heeft het water toch een levengevende betekenis. We
dopen onze kinderen met water en onze doopcatechisten maken het water
voor de kindjes zelfs een beetje warm om ze niet al te zeer te laten
schrikken.
Ook Johannes de Doper doopt met water, zoals hij zelf
verkondigt. Het was en is een teken van omkering. Door het water gaan
wil zeggen, een nieuw mens worden. Johannes bedoelt, kind van God
worden, mogen ervaren, mogen weten, dat je er nooit alleen voor staat.
Kind worden van de nieuwe wereld van liefde, vrede en gerechtigheid.
Daar hoort meteen een opdracht bij, dat je daaraan ook je eigen
bijdrage moet leveren en dat je er al je talenten voor moet inzetten.
Johannes
staat daar niet toevallig aan de Jordaan. Het is de plaats waarlangs
destijds het joodse volk het beloofde land binnenging. Ze waren 40 jaar
door de woestijn getrokken, een plaats van droogte en eenzaamheid, een
plaats van bezinning en loutering. De laatste barrière was het water
van de Jordaan. Nu, zeker in het droge seizoen is dat niet veel meer
dan een brede beek. Maar het is wel een symbolische plek. Het deed hen
zeker denken aan het water van de Rietzee dat ze hadden doorgestoken.
En daarachter, achter de Jordaan, daar lag het Beloofde Land, het
vruchtbare land, het land van melk en honing.
Johannes kiest juist
deze plek om te dopen. De mensen moeten de woestijn ingaan, zich
bezinnen, zich vanbinnen louteren om zich te laten dopen, door het
water van de Jordaan te gaan en als nieuwe mensen boven te komen.
Dat
is niet toevallig. Water is leven gevend. Water brengt vruchten voort.
Op dit feest van de Doop van de Heer worden wij uitgenodigd terug te
kijken naar ons eigen doopsel. We herinneren het ons uiteraard niet
meer. Maar we mogen teruggrijpen naar de diepe betekenis.
We mogen
dat water niet laten bevriezen en tot ijzige mensen worden, maar mogen
vertrouwen op Gods nabijheid en ook met onze mond, met ons hart, met
onze ogen oren handen en voeten, vruchten voortbrengen.
De
doop van de Heer is geen ijzig stilstaand oud gegeven. Het is het
opnieuw vieren van onze eigen doop, zodat we steeds weer opnieuw
kinderen van deze nieuwe tijd mogen zijn, kinderen van God mogen zijn,
van het grote Geheim dat God is. Jezus zelf maakt een glimp van dat
geheim zichtbaar en wij mogen zijn voorbeeld navolgen door vruchtbaar
stromend, liefdevol en leven gevend als water te zijn.
Een mooie
boodschap aan het begin van dit prille en koud begonnen nieuwe jaar,
dat de warmte van Gods liefde uit ons hart mag stromen.
Met dank aan Richard Schreurs en Nico Ter Linden