Geduld is niet mijn grootste deugd

Beste vrienden,

Myriam was vreselijk bang. Er was oorlog in het land. De mensen waren in opstand gekomen tegen het wreedaardige regime van de president. Enkele jongeren hadden gevels en muren beklad met leuzen tegen het regime en het leger had hen hardhandig aangepakt en vermoord. Daarop had de opstand zich uitgebreid. De strijd ging vooral tussen de soennitische en de sjiitische moslims De christenen stonden daar tussenin en dreigden tussen de tandwielen van de oorlog vermalen te worden. Er waren in de buurt al een aantal christelijke families overvallen en uitgemoord.

Myriam had haar kinderen om zich verzameld en het hoogstnodige ingepakt, want Youssouf, haar man had, mits inzet van een groot deel van hun spaarcenten, kontakten aangeknoopt met mensen die hen in veiligheid zouden kunnen brengen. Zo waren ze, na bijna een jaar omzwervingen, heelhuids, maar totaal zonder middelen, via een vluchtelingenkamp op een van de Griekse eilanden, in het verre Vlaanderen beland. Wanneer zouden ze ooit terug naar huis kunnen, naar hun eigen huis in Aleppo?

Beste vrienden, geduld is niet bepaal mijn grootste deugd, en daarom valt het me dikwijls heel zwaar om te moeten wachten. Wachten tot ik van een of andere instantie antwoord krijg, wachten tot een bepaald formulier getekend terugkomt en ik met mijn dossier verder kan.

Nee, geduld is niet mijn sterke kant – ook niet met God. Ik vind dikwijls dat God ook wel eens wat sneller zou mogen reageren. Daar loopt zoveel verkeerd, en ik ben ervan overtuigd dat Hij de enige is die er nog iets aan kan doen. “Heer, help mij toch, Gij zijt mijn laatste hoop!”  Maar God laat op zich wachten, er gebeurt niets!

Ik vermoed dat velen onder U die ervaring met mij delen. Mensen, die net zoals Myriam en Youssouf verlangend uitkijken naar het moment dat God zal ingrijpen. Ook mensen die ziek zijn, die hun werk hebben verloren of geen dak meer boven hun hoofd hebben, die eenzaam zijn en ongelukkig. Men wacht en wacht, maar er gebeurt niets en God laat op zich wachten.

De heilige Jozef zal zich in zijn tijd ook niet anders hebben gevoeld. Hij, die zozeer op God had vertrouwd, zelfs toen zijn verloofde zwanger geworden was. En zelfs nu, nu het kind er was, en hij zich, volkomen op God vertrouwend, in de situatie had geschikt, was het er niet beter op geworden – in tegendeel. Om het vege lijf te redden moest hij nu ook nog met zijn gezinnetje vluchten.

Daar zaten ze nu in het verre Egypte en wachtten, en wachtten, en er gebeurde niets. Dagen, weken maanden, jaren lang... En dan was hij dood, die koning die het kind naar het leven had gestaan.

Is dat dan de boodschap van het evangelie van vandaag? Verlies de hoop niet! Zelfs wanneer het duurt, ook wanneer het lang, zeer lang, duurt! God staat altijd aan jullie zijde. Ge merkt het wel niet altijd, en soms duurt het lang, soms zelfs jaren, vooraleer een oplossing in het zicht komt.

Hou vol, ook wanneer het lang duurt! God heeft u niet vergeten, Hij vergeet niemand die zijn hoop in Hem stelt.

Misschien moet ook ik juist dat weer terug leren, leren om geduldig af te wachten, ook wanneer het me zwaar valt. Maar intussen kan ik ook naar die andere boodschap handelen, die boodschap die me zegt dat ik mijn naaste moet behandelen zoals ik zou wensen dat ik in zijn situatie behandeld zou worden. Misschien moet ook ik me inzetten opdat dat gezin in nood zou kunnen overleven en gelukkig zal kunnen worden in afwachting dat ze terug naar huis zouden kunnen.

Want we weten allemaal dat het vreselijk lang kan duren eer diegenen die hen naar het leven trachten er werkelijk niet meer zijn.  Amen