In de stilte (2011)

In de stilte
[ vorige | lijstIcon voor printen ]
Auteur: Hans van de Laar

Zondag 7 augustus 2011.
19de zondag door het jaar A

's Morgens in alle vroegte begint het al.
De wekker verstoort de stille rust of bij sommigen gaat de eerste trein als een razende voorbij, begint de vroege spits met geraas op gang te komen of komen de papegaai, de duiven en de hond van de buurman tot leven.
De papegaai doet de mobiele telefoon na.
De hond blaft de longen uit zijn grote bouvier-lijf en de duiven worden met gerammel van het voederbakje en een lokroep naar de til gelokt.
Op het werk of in school is het al helemaal niet stil.
Roepende bazen, zware machines en als het al eens stil mocht zijn dan is er altijd radio-3-FM of 538 Q-Music en Sky-Radio.
Is het in Nederland nog wel ergens stil?
Zou je op een van de Waddeneilanden bijvoorbeeld de stilte nog kunnen horen?
Elke keer als we hier in de kerk zijn, proberen we het stil te maken.
Als we aankondigen: Laat ons bidden... wordt het stil. Maken we het stil om ons heen en stil in onszelf, om in de stilte bij jezelf bij elkaar en bij God te kunnen zijn.
In die stilte kunnen we God horen zegt de eerste lezing.
Er wordt heel duidelijk bij gezegd dat God niet in de storm is en ook niet in de aardbeving, maar wel in het suizen van een zachte bries.
Daarom is de stilte in onze kerk een gewijde stilte.
Hier kunnen we samen stil zijn.
Ieder in zichzelf en toch verbonden met elkaar en hoewel thuis de stilte voor sommigen heel eenzaam kan geeft de stilte hier bij ons in de kerk een gevoel van saamhorigheid en eenheid.

Ook in het evangelie is er het rumoer van een storm.
De storm van het leven, die toen net als nu over de leerlingen en over onze parochie waait.
De angst van de leerlingen doet hen roepen om hulp en Jezus zegt: Rustig maar!
Wees stil! In de stilte hoeft Petrus niet meer te twijfelen, maar kan hij vertrouwen op God en verzinkt hij niet in angst en paniek.
In de stilte kan God ons horen, maar kunnen wij ook misschien God ontdekken.

Hoe mooi en goed we samen ook zingen hier in de kerk en hoe fijn dat ook is, hoe mooi of lang of kort de preek van de voorganger ook mag zijn, hoe dankbaar we ook eucharistie vieren, zonder ruimte voor stilte krijgt het nooit de waarde die het kan hebben.
Laten we ook in onze kerk nog maar heel lang doen wat we goed kunnen: in de stilte luisteren naar God die weet wat er in ons omgaat al voor we dat uitgesproken hebben.